Rozdział 2

Minął już miesiąc od śmierci rodziców, a ja nadal nie mogłam się pozbierać. Nic nie jadłam, nie wychodziłam z domu, nie odbierałam telefonów. Czułam się tak, jakbym umarła razem z nimi. Opiekowała się mną Angela. Pewnego dnia ktoś zapukał do drzwi. Nie ruszyłam się z miejsca nawet o centymetr, więc Angela przerwała pracę w kuchni i poszła otworzyć. Za drzwiami stał wysoki mężczyzna po 40-stce. Miał na sobie czarny garnitur, idealnie wypolerowane buty. Włosy starannie zaczesane do tyłu. 

- Nazywam się Alex Rain - powiedział.

Gdy usłyszałam to nazwisko od razu zadrżałam. Przecież to było moje nazwisko. Zerwałam się z miejsca i pobiegłam do drzwi.

- Jak się pan nazywa? - zapytałam z niedowierzaniem.

- Alex Rain - odparł.

- Przecież to moje nazwisko. 

- Rosalie, jestem starszym bratem twojego taty. Gdy usłyszałem o tej tragedii przyjechałem jak najszybciej mogłem. - odpowiedział mężczyzna.

Stałam i patrzyłam na niego z rozdziawionymi ustami. 

- Zamknij buzię moja droga - odparł w końcu. - Masz dwa dni na spakowanie swoich rzeczy, po czym zabieram Cię do swojego domu w Maine.

- Nie możesz ! Nie masz prawa ! Ja nigdzie się stąd nie ruszam ! Tu jest mój dom ! - krzyknęłam.

- Mam, ponieważ twoi rodzice o dziwo ustanowili mnie twoim prawnym opiekunem. - powiedział ze stoickim spokojem.

Nagle poczułam, że cały mój świat na nowo legł w gruzach. Mam zostawić całe moje dotychczasowe życie? Wszystkich moich przyjaciół i... Matta ? Nie mogłam do tego dopuścić.

- O 6;00 wieczorem kolacja. Jeżeli się spóźnisz będziesz jadła zimne potrawy. - powiedział wujek.

- Jeszcze Cię dobrze nie poznałam, a już Cię nienawidzę ! - krzyknęłam i wybiegłam z domu.

- Zadzwoniłam po Matta, Katy i opowiedziałam im o całym zdarzeniu.

- On nie może ! - odpowiedzieli jednocześnie.

- Może.. jest prawnym opiekunem.

- Czyli to są nasze ostatnie dwa dni razem... - powiedział smutno chłopak.

- Tak, przykro mi. - odparłam jeszcze bardziej załamana i przytuliłam się do niego.

W końcu spojrzeliśmy się na siebie. W jego oczach widziałam ból i smutek. Do moich napływały łzy i spływały po policzkach. Matt otarł je, wziął moją twarz w dłonie i mnie pocałował. 

W jego ramionach czułam się jak w niebie. Nie chciałam go opuszczać. Mieliśmy plany. Chcieliśmy założyć rodzinę, wybudować dom.. Wszystkie plany zniknęły. 

Katy wpatrywała się smutno we mnie. Nigdy nie lubiłam chwil, w których była smutna. Była moją najlepszą przyjaciółką. Znałyśmy się 15 lat. 

- Może pojedziemy na plażę ? - zapytałam.

- Dobrze, zadzwonię po Cole'a, żeby przyjechał. - powiedziała Katy.

Cole był chłopakiem Katy i przyjacielem Matta. 

Gdy przyjechaliśmy na miejsce chłopak już na nas czekał nieświadomy całej sprawy. Gdy Katt opowiedziała mu o wszystkim nie mógł uwierzyć. Myślał, że go wkręcamy. Ale po krótkim czasie zrozumiał, że mówimy poważnie. 

- Nie możesz nas zostawić. Co będzie z Mattem, Katt i innymi?

- To nie zależy ode mnie. - odpowiedziałam.

Skończyliśmy temat i wszyscy wskoczyliśmy do morza. Woda była jak marzenie.

Gdy popatrzyłam na zegarek była już 21:04. Spóźniłam się na kolację. Trudno. I tak nie jestem głodna. Wróciłam do domu, poszłam do pokoju i zasnęłam..